Miejscowość położona nad potokiem o tej samej nazwie. Lokowana na prawie wołoskim w 1577 r. przez bpa Piotra Myszkowskiego, przywilejem nadanym piotrowi Tyliszczakowi z Krynicy. Początkowo mieszkańcami Jastrzębika byli Wołosi, z czasem doszli również Rusini. Ludność ta była wyznania greckokatolickiego, a parafię tegoż wyznania uposażył bp Piotr Gembicki w 1651 r.
Cerkiew pw. Św. Łukasza zbudowano w 1856 r., z wykorzystaniem fragmentów dawnej świątyni. Drewniana, o konstrukcji zrębowej jest trójdzielna i jednonawowa. Dachy nad nawą i prezbiterium ma łamane, a nad babincem siodełkowate, zwięczone baniastymi wieżyczkami ze ślepymi latarniami. Wyposażenie wnętrza jest cerkiewne. Warto zwrócić uwagę na polichromie ornamentalną z 1801 r., ikonostas barokowo-klasycytyczny z XIX w. wpływów bizantyjskich możemy się doszukać w siedmiu ikonach Deesis z apostołami z XVI w., które znajdują się na parapecie chóru. Kościół przemianowany na rzymskokatolicki pod tym samym wezwaniem.
W dolinie Jastrzębika występują liczne źródła wody mineralnej, reprezentujących szczawy o niewielkiej wydajności. Unikatem w skali karpackiej jest występowanie suchej ekshalacji gazowej (94,4 % dwutlenku węgla; 3 % metanu; 2,8 % azotu i 0,5 % tlenu). Objawia się to zjawisko jako niewyraźne pęknięcia terenu, wokół którego można zauważyć uduszone owady i ptaki. Wieś położona na wysokości ok. 550m., u stóp Jastrzębiej Góry (659 m.) dojazd od Krynicy i od Złockiego.
Atrakcje: cerkiew, źródło Iwona (pomnik przyrody), zdrój św. Łukasza, mofeta